Australijska pisarka/reżyserka opowiada o tym, dlaczego jej nowy brutalny film Słowik opowiada o miłości, a nie nienawiści.

Jennifer Kent nie myśli w kategoriach gatunku, nawet jeśli wszyscy uznali, że jej uśpiony hit Babadook z 2014 roku był horrorem w jej imieniu. Zamiast tego, film jest filmem jest dla niej filmem-chociaż mówi, że Słowik, jeśli trzeba go nazwać, jest mitem o przerażającym świecie. Jej wstrząsająca opowieść o systematycznych nadużyciach wobec kobiet i rdzennej ludności Australii jest krwawą, siniaczoną i całkowicie nieubłaganą opowieścią o haniebnej historii, wciąż ledwo uznawanej przez rządzących.

Filmowałeś Słowika na Tasmanii, prawda?

Kent: tak, byliśmy nieugięci, mimo że kosztowało nas to prawie dwa razy więcej niż w innym przypadku. Ponieważ jest to wyspa wielkości Danii, musisz wszystko przywieźć. Myślę, że wizualnie Tasmania nie wygląda jak nigdzie indziej w Australii, a to było ważne. A także, to jest miejsce, gdzie te wszystkie rzeczy się wydarzyły, wydawało się, że nie możemy tego rozegrać nigdzie indziej. Musiał być na ziemi, gdzie to się stało.

czy dowiedziałeś się czegoś o leczeniu rdzennych Australijczyków w szkole?

niczego się nie nauczyłem. Naprawdę nie uświadomiłem sobie tego aż do moich wczesnych lat dwudziestych, kiedy podróżowałem na północ do Cairns i spotkałem Aborygenów. To prawdziwy zaszczyt mieć jakikolwiek kontakt z ich kulturą, ponieważ uważam ją za naprawdę wyrafinowaną i pod wieloma względami wyższą kulturę od tej, która ją najechała. Ale to jest historia, która rozgrywa się na całym świecie. Te kultury, które są bardzo zrównoważone i bardziej zgodne z naturą, mają o wiele bardziej subtelny sposób poruszania się po świecie, zostają zniszczone przez tę naprawdę przemęczoną, przeciwną siłę. To wielka tragedia tamtej epoki, a jej skutki są nadal bardzo obecne.

kolonialna przeszłość Australii wciąż wydaje się czymś, z czym rząd – i do pewnego stopnia kraj – niechętnie sobie radzi.

zdecydowanie. Słowik miał swoją premierę na Sundance w dniu Australii, który niektórzy z nas nazywają dniem inwazji. Rząd odmawia przesunięcia dnia Australii z dnia, w którym jest, co zbiega się z rocznicą znanej masakry rdzennych Australijczyków. I dlaczego? Bez powodu, tylko upór. Myślę, że to ta sama mentalność, która stworzyła kolonializm. Ale pokazywaliśmy ten film w Południowej Australii, a publiczność miała na niego tak głęboką reakcję. Martwiłem się ich reakcją. Mówiąc takie rzeczy jak „zrobiliśmy to” i „musimy na to spojrzeć i spojrzeć na ból spowodowany”. Byłem taki dumny z tej publiczności.

Jak pomóc opowiedzieć tę prawdziwą historię, będąc jednocześnie świadomym, do kogo ta historia naprawdę należy?

jako uprzywilejowana Biała kobieta, byłam tego świadoma i prawie nie zrobiłam filmu, ponieważ nie czułam się uprawniona do opowiedzenia tej historii. Widziałem to w moim kraju w kółko-biali filmowcy nie konsultują się z Aborygenami o swoich historiach. To jak kolonializm, okradanie ich z głosu. Zanim nawet napisałem szkic lub poddałem się leczeniu, wiedziałem, że nie mogę opowiedzieć tej historii, chyba że mam równego partnera-aborygeńskiego starszego lub konsultanta. I natknęliśmy się na wujka Jima Everetta, który był tam przez cały czas. Rozmawiając z nim, ale także robiąc ogromną ilość badań, przeszukując wszystkie te rzeczy napisane przez „białych zwycięzców”. Mimo że Billy i Clare są postaciami fikcyjnymi, świat filmu jest prawdziwy. Nie wymyślam tej przemocy, żeby niepotrzebnie sprowokować ludzi. To się stało w moim kraju, i jeśli o tym nie powiem, Nie będę mógł zrobić filmu w tamtych czasach.

Wiele osób odeszło z filmu, szczególnie podczas niektórych z bardziej brutalnych scen. Jak sprawić, by ludzie zwracali na siebie uwagę?

Cóż, myślę, że nie możesz. moją pracą jako scenarzysty, a potem reżysera jest tak naprawdę służenie historii i opowiedzenie jej tak czysto i uczciwie, jak tylko mogę – to jest to, co zawsze staram się robić. Nie mogę być za to odpowiedzialny. To byłoby jak malowanie obrazu, stawianie go na ścianie i zadowolenie każdego, kogo oczy na niego natkną. To niemożliwe. Ale kiedy jestem obecny i ktoś jest naprawdę zły po obejrzeniu filmu, jest to trudne, ponieważ film jest moim dzieckiem i nie chcę, aby ktoś kopnął moje dziecko w zęby. I również czuję dużo miłości w filmie. Jest przemoc, ale nie skupiam się na tym, skupiam się na miłości. To był mój powód do opowiedzenia tej historii.

Słowik ukaże się 29 listopada. Przeczytaj recenzję LWLies poleca.

opublikowano 26 listopada 2019