toponymie, taxonomische studie van plaatsnamen, gebaseerd op etymologische, historische en geografische informatie. Een plaatsnaam is een woord of woorden die worden gebruikt om een geografische plaats aan te geven, aan te duiden of te identificeren, zoals een stad, rivier of berg. Toponymie verdeelt plaatsnamen in twee brede categorieën: woonplaatsnamen en eigennamen. Een naam voor een bewoonde of bewoonde plaats verwijst naar een plaats die bewoond of bewoond is, zoals een homestead, dorp of stad, en dateert meestal uit het begin van de plaats. Feature namen verwijzen naar natuurlijke of fysieke kenmerken van het landschap en zijn onderverdeeld in hydroniemen (waterkenmerken), oroniemen (reliëfkenmerken), en plaatsen van natuurlijke vegetatie groei (weiden, glades, bosjes).

toponymie houdt zich bezig met de taalkundige evolutie (etymologie) van plaatsnamen en het motief achter de naamgeving van de plaats (historische en geografische aspecten). De meeste toponymie, echter, heeft zich geconcentreerd op de etymologische studie van woonnamen, vaak voorbij aan de studie van kenmerken namen en het motief achter de naamgeving van de plaats.

Habitation en feature namen zijn generiek of specifiek, of een combinatie van de twee. Een geslachtsnaam verwijst naar een klasse van namen zoals rivier, berg, of stad. Een specifieke naam dient om de Betekenis van de plaatsnaam te beperken of te wijzigen. De meeste talen van de wereld kunnen in twee groepen worden verdeeld op basis van de algemene tendens om het specifieke voor of na het generische te hebben. In het Engels komt het specifieke meestal eerst, terwijl in het Frans het specifieke over het algemeen de generieke volgt. De invloed van andere talen zorgt voor uitzonderingen op deze generalisatie. De invloed van het Frans en het Spaans creëerde vele uitzonderingen op de tendens in het Engels in de Verenigde Staten om de specifieke eerste hebben. Dit is het meest duidelijk in de naamgeving van veel grotere waterlichamen, zoals Lake Superior, Lake Michigan, Of Lake Champlain, die voor het eerst werden onderzocht en bewoond door de Fransen. Engelse kolonisten die naar deze gebieden migreerden accepteerden de Franse naamgevingsconventie, maar omdat de Fransen de gebieden niet zwaar koloniseerden, werden veel van de kleinere waterlichamen in deze gebieden genoemd onder de Engelse conventie van specific first.

De meeste toponymische studies hebben zich geconcentreerd op het specifieke aspect van de plaatsnaam. De adjectieve vorm van het specifieke is de dominante plaatsnaamtype in het Engels. Voorzetselplaatsnamen die in beschrijvende zin worden gebruikt, zijn zeldzamer in het Engels. De stad Chicago is een voorbeeld van de voorzetselplaatsnaam, maar in algemeen gebruik worden het voorzetsel en de generiek geschrapt.

toponymie omvat ook de studie van plaatsnamen binnen en tussen talen. Studies binnen een taal volgen meestal drie basisaannames: elke plaatsnaam heeft een betekenis, inclusief plaatsnamen afgeleid van persoonlijke namen; plaatsnamen beschrijven de site en registreren enig bewijs van menselijke bezetting of eigendom; zodra een plaatsnaam is vastgesteld of opgenomen, zal de fonetische ontwikkeling ervan parallel lopen met de ontwikkeling van de taal.

het onderzoek naar de overdracht van plaatsnamen van de ene taal naar de andere wordt uitgevoerd door het onderzoeken van mondelinge en schriftelijke methoden voor plaatsnaamcommunicatie. Fonetische overdracht is de meest voorkomende manier van plaatsnaamoverdracht tussen talen. Het gaat hierbij om de gesproken overdracht van een plaatsnaam van de ene taal naar de andere. Weinig of geen kennis van de taal waaruit de plaatsnaam is ontstaan is vereist. Een persoon zal luisteren naar de gesproken plaatsnaam en vervolgens fonetisch de plaatsnaam weer te geven in zijn of haar eigen taal, het creëren van op zijn best een nauwe benadering. Veel van de vroege Noord-Amerikaanse koloniale plaatsnamen werden op deze manier overgedragen van inheemse Indiase talen. Mondelinge vertaling vereist ten minste een zekere mate van tweetaligheid van de kant van beide partijen die de plaatsnaam communiceren. Vertalingen van plaatsnamen hebben meestal plaatsgevonden met meer belangrijke plaatsnamen of met grote functies. Veel van de namen van de zeeën van de wereld, bijvoorbeeld, zijn vertaald uit verschillende talen. Folk etymologie is gebaseerd op het geluid van de plaatsnaam en is daarom vergelijkbaar met fonetische overdracht. Folk etymologie treedt op wanneer de klanken van een taal niet gemakkelijk zullen converteren naar de klanken van de tweede taal, zoals in fonetische overdracht. De overdracht van vele plaatsnamen vond plaats tussen Franse en Engelse kolonisten van Noord-Amerika door middel van folk etymologie.

de dominantie van de etymologie in toponymie heeft de belangstelling voor schrijven als een middel voor de overdracht van plaatsnamen beperkt. Naarmate het drukken in de loop der jaren belangrijker werd, werden plaatsnamen tussen landen en talen rechtstreeks van kaarten overgenomen door visuele overdracht. Zodra de naam was aangenomen door visuele overdracht, werd het uitgesproken volgens de normen van de adopterende taal.

toponymie kan belangrijke historische informatie over een plaats blootleggen, zoals de periode waarin de oorspronkelijke taal van de inwoners duurde, de geschiedenis van de nederzettingen en de verspreiding van de bevolking. Plaatsnaamstudie kan ook inzicht geven in religieuze veranderingen in een gebied, zoals de bekering tot het christendom. Informatie over de folklore, institutionele omstandigheden en sociale omstandigheden van een plaats kan ook worden begrepen. Linguïstische informatie zoals woorden en persoonlijke Namen, niet genoemd in de literatuur, kan ook worden gevonden door middel van toponymie.