Laval rozpoczął swoją karierę jako socjalista, ale z czasem posunął się daleko w prawo. Po kapitulacji Francji i zawarciu rozejmu z Niemcami w 1940 r. służył również w reżimie Vichy. Od 11 lipca 1940 r.do 13 grudnia 1940 r. pełnił funkcję wiceprezesa Rady Ministrów Vichy, a następnie szefa rządu od 18 kwietnia 1942 r. do 20 sierpnia 1944 r.

po wyzwoleniu Francji w 1944 roku Laval został aresztowany przez rząd francuski pod dowództwem generała Charles 'a de Gaulle’ a. W tym, co niektórzy historycy uważają za wadliwy proces, Laval został uznany za winnego zdrady stanu, a po udaremnionej próbie samobójczej został stracony przez pluton egzekucyjny. Jego różnorodna działalność polityczna pozostawiła po sobie skomplikowaną i kontrowersyjną spuściznę, napisano o nim kilkanaście biografii.

Wczesne życie

Laval urodził się 28 czerwca 1883 roku w Châteldon, Puy-de-Dôme, w północnej części Owernii. Jego ojciec pracował we wsi jako właściciel kawiarni, rzeźnik i listonosz; posiadał także winnicę i konie. Laval kształcił się w szkole wiejskiej w Châteldon. W wieku 15 lat został wysłany do paryskiego liceum, aby uczyć się do matury. Wracając na południe do Lyonu, spędził następny rok czytając dyplom z zoologii.

Laval dołączył do socjalistów w 1903 roku, kiedy mieszkał w Saint-Étienne, 62 km na południowy zachód od Lyonu.

„nigdy nie byłem bardzo ortodoksyjnym socjalistą”, powiedział w 1945 roku, „przez co mam na myśli, że nigdy nie byłem marksistą. Mój socjalizm był bardziej socjalizmem serca niż socjalizmem doktrynalnym… Bardziej interesowały mnie mężczyźni, ich praca, ich nieszczęścia i konflikty niż dygresje wielkiego niemieckiego papieża.”

Laval wrócił do Paryża w 1907 roku w wieku 24 lat. Został powołany do służby wojskowej i po odbyciu służby w szeregach został zwolniony z powodu żylaków. W kwietniu 1913 r.powiedział: „wojska koszarowe są niezdolne do najmniejszego wysiłku, ponieważ są źle wyszkolone, a przede wszystkim źle dowodzone.”Opowiadał się za likwidacją armii i zastąpieniem przez Milicję Obywatelską.

w tym okresie Laval zapoznał się z lewicowymi doktrynami Georges 'a Sorela i Huberta Lagardelle’ a. W 1909 przeszedł na prawo.

małżeństwo i rodzina

wkrótce po zostaniu członkiem paryskiej palestry ożenił się z córką doktora Claussata i założył z nową żoną dom w Paryżu. Ich jedyne dziecko, córka, urodziła się w 1911 roku. Chociaż żona Lavala pochodziła z rodziny politycznej, nigdy nie brała udziału w Polityce. Laval był powszechnie uważany za oddany swojej rodzinie.

przed wojną

lata przed I wojną światową charakteryzowały się niepokojami robotniczymi, a Laval bronił strajkujących, związkowców i lewicowych agitatorów przed próbami ścigania ich przez rząd. Na konferencji związków zawodowych Laval powiedział:

jestem towarzyszem wśród towarzyszy, robotnikiem wśród robotników. Nie jestem jednym z tych prawników, którzy pamiętają o swoim burżuazyjnym pochodzeniu, nawet gdy próbują temu zaprzeczyć. Nie jestem jednym z tych adwokatów, którzy angażują się w akademickie kontrowersje i udają intelektualistów. Jestem dumny z tego, kim jestem. Prawnik w służbie robotników fizycznych, którzy są moimi towarzyszami, robotnik jak oni, jestem ich bratem. Towarzysze, jestem adwokatem.

podczas I wojny światowej

Socjalistyczny deputowany do Sekwany

w kwietniu 1914 roku, gdy strach przed wojną ogarnął naród, Socjaliści i radykałowie rozpoczęli kampanię wyborczą w obronie pokoju. Ich przywódcami byli Jean Jaurès i Joseph Caillaux. Bloc des Gauches (blok lewicowy) potępił uchwaloną w lipcu 1913 roku ustawę wydłużającą obowiązkową służbę wojskową z dwóch do trzech lat. Związek Zawodowy Confédération Générale du travail poszukiwał Lavala jako kandydata Socjalistów dla Sekwany, dzielnicy obejmującej Paryż i jego przedmieścia. Wygrał. Radykałowie, przy poparciu Socjalistów, utrzymali Większość we francuskiej Izbie Deputowanych. Razem mieli nadzieję zapobiec wojnie. Zamach na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda z 28 czerwca 1914 r.i Jaurèsa z 31 lipca 1914 r. zniweczył te nadzieje. Brat Lavala, Jean, zginął w pierwszych miesiącach wojny.

Laval i 2000 innych zostało wymienionych przez wojsko w karnecie B, kompilacji potencjalnie wywrotowych elementów, które mogłyby utrudniać mobilizację. W imię jedności narodowej Minister Spraw Wewnętrznych Jean-Louis Malvy, mimo nacisków ze strony szefów sztabów, odmówił aresztowania kogokolwiek. Laval pozostał wierny swoim pacyfistycznym przekonaniom podczas wojny. W grudniu 1915 r. Jean Longuet, wnuk Karola Marksa, zaproponował socjalistycznym parlamentarzystom, aby porozumieli się z socjalistami innych państw, mając nadzieję na zmuszenie rządów do wynegocjowania pokoju. Laval się zgodził, ale wniosek został odrzucony.

z zasobami Francji przeznaczonymi na wojnę, towary były ograniczone lub zawyżone. 30 stycznia 1917 roku w Zgromadzeniu Narodowym Laval wezwał ministra zaopatrzenia Édouarda Herriota do zajęcia się niewystarczającym zaopatrzeniem w węgiel w Paryżu. Kiedy Herriot powiedział: „Gdybym mógł, sam bym rozładował barki”, Laval odparł: „nie dodawaj śmieszności do nieudolności.”Słowa zachwyciły zgromadzenie i przyciągnęły uwagę George’ a Clemenceau, ale pozostawiły relacje między Lavalem a Herriotem trwale napięte.

„Gwiazda Polarna”

Laval pogardzał przebiegiem wojny i słabym zaopatrzeniem wojsk w polu. Gdy wybuchły bunty po ofensywie generała Roberta Nivelle ’ a w kwietniu 1917 pod Chemin des Dames, przemawiał w obronie buntowników. Kiedy Marcel Cachin i Marius Moutet wrócili z Petersburga w czerwcu 1917 roku z zaproszeniem na socjalistyczną konwencję w Sztokholmie, Laval dostrzegł szansę na pokój. W przemówieniu do Zgromadzenia wezwał Izbę, aby zezwoliła delegacji na wyjazd: „tak, Sztokholm, w odpowiedzi na apel rewolucji rosyjskiej…. Tak, Sztokholm, dla pokoju…. Tak, Sztokholm, Gwiazda Polarna.”Prośba została odrzucona.

nadzieja na pokój wiosną 1917 roku została przytłoczona odkryciem zdrajców, niektórych prawdziwych, niektórych wyobrażonych, jak w przypadku Malvy ’ ego. Ponieważ odmówił aresztowania Francuzów na karnecie B, Malvy stał się podejrzanym. Mowa Lavala „Stockholm, étoile polaire” nie została zapomniana. Wielu znajomych Lavala, wydawców anarchistycznego Bonnet rouge i innych pacyfistów zostało aresztowanych lub przesłuchanych. Chociaż Laval bywał w kręgach pacyfistycznych-mówiono, że znał Leona Trockiego-władze go nie ścigały. Jego status zastępcy, ostrożność i przyjaźnie go chroniły. W listopadzie 1917 Clemenceau zaproponował mu stanowisko w rządzie, ale Partia Socjalistyczna odmówiła wstąpienia do żadnego rządu. Laval opowiedział się za linią partyjną, ale zakwestionował mądrość takiej polityki na spotkaniu Socjalistycznych posłów do Parlamentu.

początki powojennej kariery

od Socjalistycznej do niezależnej

w 1919 roku konserwatywna fala ogarnęła blok Narodowy. Laval nie został ponownie wybrany. Do ich klęski przyczyniły się zapiski socjalistów o pacyfizmie, ich sprzeciw wobec Clemenceau oraz niepokój wynikający z ekscesów rewolucji bolszewickiej w Rosji.

Generalna Konfederacja Pracy (CGT), licząca 2 400 000 członków, rozpoczęła w 1920 roku strajk generalny, który zakończył się zwolnieniem tysięcy robotników. W odpowiedzi rząd dążył do rozwiązania CGT. Laval, z Josephem Paulem-Boncourem jako głównym doradcą, bronił przywódców Unii, ratując Unię, apelując do ministrów Théodore 'a Steega (Spraw Wewnętrznych) i Auguste’ a Isaaca (handlu i przemysłu).

stosunki Lavala z Partią Socjalistyczną dobiegły końca. Ostatnie lata z socjalistycznym ugrupowaniem w Izbie połączone z Polityką dyscyplinarną partii erozją przywiązania Lavala do sprawy. Wraz ze zwycięstwem bolszewików w Rosji Partia się zmieniała; na Kongresie Tours w grudniu 1920 roku Socjaliści podzielili się na dwie części ideologiczne: Francuska Partia Komunistyczna (SFIC później PCF), inspirowana Moskwą, oraz bardziej umiarkowana Francuska sekcja Międzynarodówki Robotniczej (SFIO). Laval pozwolił wygasnąć jego członkostwu, nie biorąc stron, ponieważ obie frakcje walczyły o dziedzictwo Jeana Jaurèsa.

Burmistrz Aubervilliers

w 1923 Aubervilliers w północnym Paryżu potrzebował burmistrza. Jako były deputowany okręgu, Laval był oczywistym kandydatem. Aby zakwalifikować się do wyborów, Laval kupił farmland, Les Bergeries. Niewielu było świadomych jego odejścia od Socjalistów. Laval został również poproszony przez lokalną SFIO i Partię Komunistyczną o kierowanie ich listami. Laval zdecydował się kandydować z własnej listy byłych socjalistów, których przekonał do odejścia z partii i pracy dla niego. Była to niezależna Partia Socjalistyczna, istniejąca jedynie w Aubervilliers. W wyścigu czwórek Laval zwyciężył w drugiej rundzie. Funkcję burmistrza Aubervilliers pełnił do chwili śmierci.

Laval zwyciężył tych, których pokonał, kultywując kontakty osobiste. W Aubervilliers rozwinął sieć kontaktów między skromnymi i zamożnymi mieszkańcami oraz burmistrzami sąsiednich miast. Był jedynym niezależnym politykiem na przedmieściach. Unikał udziału w wojnie ideologicznej między socjalistami a komunistami.

niezależny deputowany do Sekwany

w wyborach parlamentarnych w 1924 roku SFIO i radykałowie utworzyli koalicję narodową znaną jako Cartel des Gauches. Laval stanął na czele listy niezależnych socjalistów w Sekwanie. Kartel wygrał, a Laval odzyskał miejsce w Zgromadzeniu Narodowym. Jego pierwszym aktem było przywrócenie Josepha Caillaux, byłego premiera, członka gabinetu i członka Zgromadzenia Narodowego, a niegdyś Gwiazdy Partii Radykalnej. Clemenceau aresztował Caillaux pod koniec wojny za zmowę z wrogiem. Spędził dwa lata w więzieniu i stracił prawa obywatelskie. Laval opowiedział się za ułaskawieniem Caillaux i wygrał. Caillaux stał się wpływowym mecenasem.

jako członek rządu

Minister i senator

nagrodą Lavala za poparcie kartelu było mianowanie na stanowisko ministra robót publicznych w rządzie Paula Painlevé w kwietniu 1925. Pół roku później rząd upadł. Laval od tego czasu należał do klubu byłych ministrów, z którego wywodzili się nowi ministrowie. W latach 1925-1926 Laval jeszcze trzykrotnie uczestniczył w rządach Aristide ’ a Brianda, raz jako podsekretarz premiera i dwukrotnie jako Minister sprawiedliwości (garde des Sceaux). Kiedy po raz pierwszy został ministrem sprawiedliwości, Laval porzucił swoją praktykę prawniczą, aby uniknąć konfliktu interesów.

dynamika Lavala została zamrożona po 1926 roku poprzez przetasowanie kartelowej większości zaaranżowanej przez Radykalno-socjalistycznego burmistrza i deputowanego Lyonu, Édouarda Herriota. Założona w 1901 roku Partia Radykalna stała się frakcją III Rzeczypospolitej. Jego poparcie lub dezercja często oznaczały przetrwanie lub upadek rządów. Przez ten ostatni zamach Laval został wykluczony z reprezentacji Francji na cztery lata. Autor Gaston Jacquemin zasugerował, że Laval zdecydował się nie uczestniczyć w rządzie Herriota, który uznał za niezdolny do radzenia sobie z kryzysem finansowym. Rok 1926 oznaczał definitywny przełom między Lavalem a lewicą, ale utrzymywał przyjaciół na lewicy.

w 1927 Laval został wybrany senatorem z ramienia Sekwany, wycofując się z politycznych walk o Większość w Zgromadzeniu Narodowym. Pragnął reformy konstytucyjnej w celu wzmocnienia władzy wykonawczej i wyeliminowania niestabilności politycznej, wady III Rzeczypospolitej.

2 marca 1930 Laval powrócił na stanowisko Ministra Pracy w drugim rządzie André Tardieu. Tardieu i Laval znali się od czasów Clemenceau, co przerodziło się w wzajemne uznanie. Tardieu potrzebował ludzi, którym mógłby zaufać: jego poprzedni rząd upadł nieco ponad tydzień wcześniej z powodu dezercji Ministra Pracy Louisa Loucheura. Gdy jednak radykalnemu Socjalistowi Camille ’ owi Chautempsowi nie udało się utworzyć realnego rządu, Tardieu został odwołany.

inwestycje osobiste

w latach 1927-1930 Laval zaczął gromadzić pokaźny majątek osobisty; po wojnie jego bogactwo doprowadziło do oskarżenia, że wykorzystał swoją pozycję polityczną do wyrównania własnych kieszeni. „Zawsze myślałem” – pisał 11 września 1945 r. do sędziego śledczego – ” że solidna niezależność materialna, jeśli nie niezbędna, daje tym mężom stanu, którzy ją posiadają, znacznie większą niezależność polityczną.”Do 1927 r. Jego głównym źródłem dochodów były opłaty adwokackie i w tym roku wyniosły one 113 350 Franków, zgodnie z jego zeznaniami podatkowymi. Między sierpniem 1927 a czerwcem 1930 r. podjął duże inwestycje w różnych przedsiębiorstwach, na łączną kwotę 51 mln franków. Nie wszystkie te pieniądze były jego własnością; pochodziły od grupy finansistów, którzy mieli wsparcie funduszu inwestycyjnego, Union Syndicale et Financière i dwóch banków, Comptoir Lyon Allemand i Banque Nationale de Crédit.

dwie inwestycje, które Laval i jego sponsorzy nabyli, to gazety prowincjonalne, Le Moniteur du Puy-de-Dôme i związana z nim drukarnia w Clermont-Ferrand oraz Lyon Républicain. Nakład monitora wynosił 27 000 w 1926 roku, zanim przejął go Laval. Do 1933 roku liczba ta wzrosła ponad dwukrotnie do 58 250. Następnie nakład zmniejszył się i nigdy nie przekroczył tego szczytu. Zyski różniły się, ale w ciągu siedemnastu lat jego kontroli Laval zarobił około 39 milionów franków dochodu z papieru i drukarni razem wziętych. Odnowiony zakład został wyceniony na 50 milionów franków, co skłoniło eksperta Sądu Najwyższego w 1945 roku do stwierdzenia z pewnym uzasadnieniem, że był to „doskonały interes dla niego.”

Minister Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ponad 150 tys.pracowników przemysłu tekstylnego strajkowało i obawiano się przemocy. Jako Minister robót publicznych w 1925 Laval zakończył strajk pracowników kopalni. Tardieu miał nadzieję, że zrobi to samo jako Minister pracy. Konflikt został rozstrzygnięty bez rozlewu krwi. Socjalistyczny polityk Léon Blum, nigdy nie jeden z sojuszników Lavala, przyznał, że „interwencja Lavala była zręczna, odpowiednia i zdecydowana.”

ubezpieczenia społeczne były na porządku dziennym od dziesięciu lat. W 1928 przeszedł do Izby Deputowanych, ale nie do Senatu. Tardieu dał Lavalowi czas do May Day na realizację projektu. Data została wybrana, aby stłumić agitację dnia pracy. Pierwszym wysiłkiem Lavala było wyjaśnienie niejasnego zbioru tekstów. Następnie konsultował się z organizacjami pracodawców i pracowników. Laval musiał pogodzić rozbieżne poglądy Izby i Senatu. „Gdyby nie niechętna cierpliwość Lavala”, współpracownik Lavala Tissier napisał: „porozumienie nigdy nie zostałoby osiągnięte”, w ciągu dwóch miesięcy Laval przedstawił Zgromadzeniu tekst, który przezwyciężył jego pierwotną porażkę. Sprostał on ograniczeniom finansowym, ograniczył kontrolę rządu i zachował wybór lekarzy i ich wolność rozliczeń. Izba i Senat uchwaliły ustawę przeważającą większością głosów.

Kiedy projekt ustawy przeszedł ostatnie etapy, Tardieu opisał swojego Ministra Pracy jako „wykazującego w każdym momencie dyskusji tyle wytrwałości, co powściągliwości i pomysłowości.”

pierwszy rząd Lavala

rząd Tardieu okazał się ostatecznie niezdolny do przetrwania afery oustrycznej. Po upadku banku Oustrycznego okazało się, że członkowie rządu mieli z nim niewłaściwe powiązania. W skandalu wzięli udział Minister sprawiedliwości Raoul Péret oraz podsekretarze Henri Falcoz i Eugène Lautier. Choć Tardieu nie brał w tym udziału, 4 grudnia 1930 utracił większość w Senacie. Prezydent Gaston Doumergue wezwał Louisa Barthou do utworzenia rządu, ale Barthou nie powiódł się. Doumergue zwrócił się do Lavala, który nie radził sobie lepiej. W następnym miesiącu rząd utworzony przez Théodore ’ a Steega rozpadł się. Doumergue przedłużył ofertę dla Lavala. 27 stycznia 1931 Laval sformował swój pierwszy rząd.

według Léona Bluma, Socjalistyczna opozycja była zdumiona i rozczarowana, że Duch rządu Tardieu pojawił się ponownie w ciągu kilku tygodni po pokonaniu z Lavalem na czele, „jak nocny ptak zaskoczony światłem.- Nominacja Lavala na premiera doprowadziła do spekulacji, że Tardieu, nowy minister rolnictwa, sprawował faktyczną władzę w rządzie Lavala. Chociaż Laval bardzo cenił Tardieu i Brianda i stosował politykę zgodną z ich poglądami, Laval nie był ustnikiem Tardieu. Ministrowie, którzy utworzyli rząd Lavala, byli w dużej mierze tymi, którzy utworzyli rządy Tardieu, ale była to funkcja złożonej większości, którą Laval mógł znaleźć w Zgromadzeniu Narodowym. Raymond Poincaré, Aristide Briand i Tardieu przed nim zaoferowali stanowiska ministerialne Radykałom Herriota, ale bezskutecznie.

oprócz Brianda, André Maginot, Pierre-Étienne Flandin, Paul Reynaud, Laval sprowadził jako swoich doradców przyjaciół, takich jak Maurice Foulon z Aubervilliers i Pierre Cathala, którego znał z czasów pobytu w Bayonne i który pracował w Ministerstwie Pracy Lavala. Cathala rozpoczął pracę jako podsekretarz Spraw Wewnętrznych, a w styczniu 1932 został mianowany ministrem spraw wewnętrznych. Blaise Diagne z Senegalu, pierwszy afrykański deputowany, został wybrany do Zgromadzenia Narodowego w tym samym czasie co Laval w 1914 roku. Laval zaprosił Diagne ’ a do swojego gabinetu jako podsekretarza kolonii; był pierwszym czarnoskórym Afrykaninem mianowanym na stanowisko gabinetu we francuskim rządzie. Laval wezwał również ekspertów finansowych, takich jak Jacques Rueff, Charles Rist i Adéodat Boissard. André François-Poncet został mianowany podsekretarzem premiera, a następnie ambasadorem w Niemczech. Rząd Lavala obejmował ekonomistę Claude-Josepha Gignoux, gdy ekonomiści w służbie rządowej byli rzadkością.

Francja w 1931 roku nie była dotknięta światowym kryzysem gospodarczym. 16 października 1931 Laval oświadczył, że ” Francja pozostała zdrowa dzięki pracy i oszczędnościom.”Rolnictwo, drobny przemysł i protekcjonizm były podstawą gospodarki Francji. Z konserwatywną Polityką ograniczonych płac i ograniczonych usług socjalnych, Francja zgromadziła największe rezerwy złota na świecie po Stanach Zjednoczonych. Francja czerpała korzyści z dewaluacji Franka przez Poincaré, co sprawiło, że francuskie produkty były konkurencyjne na rynku światowym. W całej Francji, 12,000 osób odnotowano jako bezrobotnych.

Laval i jego gabinet traktowali gospodarkę i rezerwy złota jako środki do celów dyplomatycznych. Laval wyjechał do Londynu, Berlina i Waszyngtonu. Uczestniczył w konferencjach na temat kryzysu światowego, reparacji wojennych i zadłużenia, rozbrojenia i złotego standardu.

rola w 1931 r.austriacki kryzys finansowy

w 1931 r. Austria przeszła kryzys bankowy, gdy jej największy bank, Creditanstalt, okazał się niemal bankrutem, zagrażając ogólnoświatowemu kryzysowi finansowemu. Światowi przywódcy zaczęli negocjować warunki międzynarodowej pożyczki dla rządu centralnego Austrii w celu utrzymania systemu finansowego, jednak Laval zablokował proponowany pakiet z powodów nacjonalistycznych. Domagał się od Francji szeregu ustępstw dyplomatycznych w zamian za jej poparcie, m.in. zrzeczenia się perspektywicznej niemiecko-austriackiej Unii Celnej. Okazało się to fatalne dla negocjacji, które ostatecznie zakończyły się sukcesem. W rezultacie Creditanstalt ogłosił bankructwo 11 maja 1931, co spowodowało kryzys, który szybko rozprzestrzenił się na inne kraje. W ciągu czterech dni rozpoczęły się działania banków w Budapeszcie, a upadki banków zaczęły rozprzestrzeniać się m.in. na Niemcy i Wielką Brytanię.

Moratorium Hoovera (20 czerwca 1931)

Moratorium Hoovera z 1931 roku, propozycja amerykańskiego prezydenta Herberta Hoovera, aby zamrozić cały dług Międzyrządowy na okres jednego roku, było, według autora i doradcy politycznego McGeorge Bundy ’ ego, „najbardziej znaczącym działaniem podjętym przez amerykańskiego prezydenta w Europie od czasu administracji Woodrowa Wilsona.”Stany Zjednoczone miały ogromne udziały w Niemczech: długoterminowi niemieccy kredytobiorcy byli winni amerykańskiemu sektorowi prywatnemu ponad 1,25 mld USD; krótkoterminowe zadłużenie zbliżyło się do 1 mld USD. Dla porównania, cały dochód narodowy Stanów Zjednoczonych w 1931 roku wynosił zaledwie 54 miliardy dolarów. Aby ująć to z perspektywy, autorzy Walter Lippmann i William O. Scroggs stwierdzili w Stanach Zjednoczonych w World Affairs, a Account of American Foreign Relations, że ” Amerykański udział w rządzie i prywatnych zobowiązaniach Niemiec był równy połowie całego świata razem wziętego.”

proponowane moratorium przyniosłoby również korzyści inwestycjom Wielkiej Brytanii w niemiecki sektor prywatny, zwiększając prawdopodobieństwo spłaty tych pożyczek, podczas gdy zadłużenie publiczne zostało zamrożone. W interesie Hoovera było zaoferowanie pomocy chorej brytyjskiej gospodarce w świetle zadłużenia Wielkiej Brytanii wobec Stanów Zjednoczonych. Z drugiej strony Francja miała stosunkowo niewielki udział w niemieckim długu prywatnym, ale ogromne zainteresowanie niemieckimi zadośćuczynieniami, a płatność dla Francji byłaby zagrożona w ramach moratorium Hoovera.

program był dodatkowo komplikowany przez złe wyczucie czasu, postrzeganie zmowy między USA, Wielką Brytanią i Niemcami oraz fakt, że stanowił on naruszenie planu Younga. Takie naruszenie może zostać zatwierdzone tylko we Francji przez Zgromadzenie Narodowe; przetrwanie rządu Lavala polegało na zatwierdzeniu przez organ ustawodawczy moratorium. Między wnioskiem a wotum zaufania francuskich ustawodawców upłynęło siedemnaście dni. Opóźnienie to było obwiniane za brak sukcesu Moratorium Hoovera. Kongres Stanów Zjednoczonych zatwierdził go dopiero w grudniu 1931 roku.

popierając Moratorium Hoovera Laval podjął rok osobistej i bezpośredniej dyplomacji, dzięki której podróżował do Londynu, Berlina i Stanów Zjednoczonych. Chociaż miał znaczące osiągnięcia krajowe, jego wysiłki na arenie międzynarodowej były krótkie. Brytyjski Premier Ramsay MacDonald i Minister Spraw Zagranicznych Arthur Anderson-zaabsorbowani wewnętrznymi podziałami politycznymi i upadkiem funta szterlinga-nie byli w stanie pomóc. Kanclerz Niemiec Heinrich Brüning i Minister Spraw Zagranicznych Julius Curtius, pragnący pojednania francusko-niemieckiego, byli oblężeni we wszystkich kwartałach: stanęli w obliczu bardzo słabej gospodarki, co uczyniło spotkanie rządu Cotygodniowym cudem. Prywatne bankructwa i ciągłe zwolnienia miały komunistów na krótką chwilę. Na drugim końcu politycznego spektrum armia niemiecka szpiegowała gabinet Brüninga i przekazywała informacje Stahlhelmowi, Bund der Frontsoldaten i Narodowym socjalistom, skutecznie zamrażając wszelkie przejazdy w kierunku Francji.

w Stanach Zjednoczonych konferencja pomiędzy Hooverem i Lavalem była ćwiczeniem wzajemnej frustracji. Plan Hoovera dotyczący zredukowanej armii został odrzucony – choć delikatnie. Rozwiązanie korytarza Gdańskiego zostało cofnięte. Koncepcja wprowadzenia srebrnego standardu dla krajów, które odeszły od złotego standardu, została odrzucona jako frywolna propozycja przez Lavala i Alberta-Buissona. Hoover sądził, że mogło to pomóc „Meksykowi, Indiom, Chinom i Ameryce Południowej”, ale Laval odrzucił rozwiązanie srebra jako propozycję inflacyjną, dodając, że „tańsze było nadmuchiwanie papieru.”

Laval nie dostał paktu bezpieczeństwa, bez którego Francuzi nigdy nie rozważyliby rozbrojenia, ani nie uzyskał poparcia dla politycznego moratorium. Obietnica dopasowania jakiejkolwiek redukcji niemieckich reparacji do zmniejszenia francuskiego długu nie została zawarta w komunikacie. Wspólne oświadczenie zadeklarowało przyłączenie Francji i Stanów Zjednoczonych do złotego standardu. Oba rządy uzgodniły również, że Banque De France i Rezerwa Federalna będą konsultować się ze sobą przed transferami złota. Była to dobra wiadomość po wyścigu na amerykańskim złocie w poprzednich tygodniach. W świetle kryzysu finansowego przywódcy zgodzili się na dokonanie przeglądu sytuacji gospodarczej Niemiec przed wprowadzeniem moratorium Hoovera.

to były mizerne wyniki polityczne. Spotkanie Hoovera z Lavalem miało jednak inne skutki, ponieważ sprawiło, że Laval stał się bardziej znany i podniósł swoją pozycję w Stanach Zjednoczonych i Francji. Prasa amerykańska i francuska była oczarowana Lavalem. Jego optymizm był tak kontrastowy do jego ponuro brzmiących międzynarodowych współczesnych, że magazyn Time nazwał go człowiekiem roku 1931, zaszczytem nigdy wcześniej nie przyznawanym Francuzowi. Podążał za Mohandasem K. Gandhim i poprzedzał Franklina D. Roosevelta w otrzymaniu tego zaszczytu.

1934-36

drugi Kartel lewicowy (Cartel des Gauches) został odsunięty od władzy w wyniku zamieszek z 6 lutego 1934, zorganizowanych przez faszystowskie, monarchistyczne i inne ugrupowania skrajnie prawicowe. (Grupy te miały kontakty z niektórymi politykami konserwatywnymi, wśród których byli Laval i marszałek Philippe Pétain.) Laval został ministrem Kolonii w nowym prawicowym rządzie Gastona Doumergue. W październiku został zamordowany Minister Spraw Zagranicznych Louis Barthou; zastąpił go Laval, sprawując ten urząd do 1936 roku.

w tym czasie Laval był przeciwny Niemcom, „dziedzicznemu wrogowi” Francji. Prowadził antyniemieckie sojusze z Włochami Benito Mussoliniego i ZSRR Józefa Stalina. Spotkał się z Mussolinim w Rzymie i 4 stycznia podpisali porozumienie francusko-włoskie z 1935 roku. Umowa oddała część francuskiego Somalilandu Włochom i pozwoliła Włochom na wolną rękę w Abisynii, w zamian za wsparcie przeciwko wszelkiej agresji niemieckiej. Laval zaprzeczył, że dał Mussoliniemu wolną rękę w Abisynii, napisał nawet do Mussoliniego na ten temat. W kwietniu 1935 Laval przekonał Włochy i Wielką Brytanię do przyłączenia się do Francji na froncie Stresa przeciwko niemieckim ambicjom w Austrii.

głównym celem Lavala podczas wojny Italo-abisyńskiej było utrzymanie Italii jako antyniemieckiego mocarstwa i nie wepchnięcie Italii w ręce Niemiec poprzez przyjęcie wrogiego nastawienia do inwazji na Abisynię. Według angielskiego historyka Correlli Barnetta, zdaniem Lavala ” wszystko, co naprawdę miało znaczenie, to nazistowskie Niemcy. Jego oczy były skierowane na zdemilitaryzowaną strefę Nadrenii; jego myśli na Gwarancje Locarno. Aby odseparować Włochy, jedno z mocarstw Locarno, nad takim pytaniem jak Abisynia nie odwołało się do Auvergnat chłopskiego umysłu Lavala”.

w czerwcu 1935 został również premierem. W październiku 1935 Laval i brytyjski minister spraw zagranicznych Samuel Hoare zaproponowali „realpolitik” rozwiązanie kryzysu w Abisynii. Kiedy w grudniu ujawniono mediom, Pakt Hoare–Laval został szeroko potępiony jako ustępstwo dla Mussoliniego. Laval został zmuszony do dymisji 22 stycznia 1936 i został całkowicie odsunięty od polityki ministerialnej.

zwycięstwo Frontu Ludowego w 1936 roku oznaczało, że Laval miał lewicowy rząd jako cel dla swoich mediów.

pod rządami Vichy Francja

powstanie rządu Vichy

w czasie fałszywej wojny stosunek Lavala do konfliktu odzwierciedlał ostrożną ambiwalencję. Twierdził, że chociaż wojny można było uniknąć za pomocą środków dyplomatycznych, to teraz do rządu należy ściganie jej z najwyższą siłą.

w dniu 9 czerwca 1940 r.Niemcy posuwali się na front o długości ponad 250 kilometrów na całej szerokości Francji. Jeśli chodzi o generała Maxime ’ a Weyganda, „jeśli Niemcy przekroczyli Sekwanę i Marnę, to był koniec.”

jednocześnie Marszałek Philippe Pétain zwiększał presję na premiera Paula Reynauda, aby wezwał do zawieszenia broni. W tym czasie Laval przebywał w Châteldon. 10 czerwca, w związku z postępem Niemiec, rząd wyjechał z Paryża do Tours. Weygand poinformował Reynauda: „ostateczne zerwanie naszych linii może nastąpić w każdej chwili.”Gdyby tak się stało” nasze siły kontynuowałyby walkę, aż ich siły i zasoby zostaną wygaszone. Ale ich rozpad byłby tylko kwestią czasu.”

Weygand unikał używania słowa „zawieszenie broni”, ale chodziło o to wszystkim zaangażowanym. Tylko Reynaud był w opozycji. W tym czasie Laval wyjechał z Châteldon do Bordeaux, gdzie jego córka prawie przekonała go o konieczności wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Zamiast tego poinformowano, że wysyła „posłańców i posłańców” do Pétain.

gdy Niemcy zajęli Paryż, Pétain został poproszony o utworzenie nowego rządu. Ku zaskoczeniu wszystkich, sporządził listę swoich ministrów, przekonujący dowód, że spodziewał się wezwania prezydenta i przygotował się na to. Laval był na liście jako Minister sprawiedliwości. Kiedy Laval został poinformowany o proponowanej nominacji, jego temperament i ambicje stały się widoczne, ponieważ zaciekle domagał się od Pétaina, pomimo sprzeciwu bardziej doświadczonych ludzi w rządzie, aby został ministrem spraw zagranicznych. Laval zdawał sobie sprawę, że tylko dzięki tej pozycji może dokonać odwrócenia sojuszy i doprowadzić do przychylności nazistowskim Niemcom, potędze militarnej, którą uważał za nieuniknionego zwycięzcę. W obliczu gniewu Lavala, głosy sprzeciwu się zgodziły i Laval został ministrem spraw zagranicznych.

jednym z rezultatów tych wydarzeń było to, że Laval mógł później twierdzić, że nie jest częścią rządu, który zażądał zawieszenia broni. Jego nazwisko pojawiło się w kronikach wydarzeń dopiero w czerwcu, kiedy zaczął odgrywać aktywniejszą rolę w krytyce decyzji rządu o wyjeździe z Francji do Afryki Północnej.

chociaż ostateczne warunki zawieszenia broni były surowe, Francuskie imperium kolonialne pozostało nietknięte, a rząd francuski miał prawo do administrować zajętymi i niezamieszkanymi strefami. Koncepcja „współpracy” została wpisana do Konwencji o zawieszeniu broni, zanim Laval dołączył do rządu. Przedstawiciele Francji, którzy złożyli podpisy pod tekstem, zaakceptowali ten termin.

artykuł III. na okupowanych terenach Francji Rzesza Niemiecka ma wykonywać wszystkie prawa władzy okupacyjnej. Rząd francuski obiecuje, że ułatwi wszelkimi możliwymi sposobami regulacje dotyczące korzystania z tego prawa i będzie je wykonywał z udziałem administracji francuskiej. Rząd francuski natychmiast nakazuje wszystkim władzom francuskim i służbom administracyjnym w strefie okupowanej przestrzeganie przepisów niemieckich władz wojskowych i prawidłową współpracę z tymi ostatnimi.

Laval w rządzie Vichy, 1940-1941

Kiedy Laval został włączony do gabinetu Pétaina jako minister stanu, rozpoczął pracę, za którą zostanie zapamiętany: naśladowanie totalitarnego reżimu Niemiec, zajęcie się sprawą faszyzmu, zniszczenie demokracji i rozbicie III Republiki.

w październiku 1940 Laval rozumiał kolaborację mniej więcej w tym samym sensie co Pétain. Dla obu, współpraca oznacza rezygnację z jak najmniej, aby uzyskać jak najwięcej. Laval, będąc pośrednikiem, zmuszony był być w stałym kontakcie z władzami niemieckimi, zmieniać Grunt, być przebiegłym, planować. Wszystko to w tych okolicznościach zwróciło na niego więcej uwagi niż na marszałka i sprawiło, że dla wielu Francuzów był „agentem kolaboracji”, dla innych był „człowiekiem Niemców”.

spotkania między Pétainem a Adolfem Hitlerem, a także między Lavalem a Hitlerem, są często używane jako pokaz współpracy przywódców francuskich z nazistami. W rzeczywistości wyniki Montoire (24-26 października) były rozczarowaniem dla obu stron. Hitler chciał, aby Francja wypowiedziała wojnę Brytyjczykom, a Francuzi chcieli poprawy stosunków z jej zdobywcą. Nic się nie stało. Praktycznie jedyną koncesją uzyskaną przez Francuzów był tzw. „protokół Berliński” z 16 listopada, który przewidywał uwolnienie niektórych kategorii francuskich jeńców wojennych.

w listopadzie Laval podjął szereg działań proniemieckich na własną rękę, bez konsultacji z kolegami. Najbardziej znane przykłady dotyczyły przekazania Niemcom kopalń miedzi RTB Bor i belgijskich rezerw złota. Jego powojennym uzasadnieniem, poza zaprzeczeniem, że działał jednostronnie, było to, że Francuzi byli bezsilni, aby uniemożliwić Niemcom zdobycie czegoś, co wyraźnie chcieli uzyskać.

te działania Lavala były czynnikiem jego dymisji 13 grudnia, kiedy Pétain poprosił wszystkich ministrów o podpisanie zbiorowego listu dymisji podczas pełnego posiedzenia gabinetu. Laval zrobił to myśląc, że jest to urządzenie, aby pozbyć się M. Belina, Ministra Pracy. Był więc zaskoczony, gdy marszałek ogłosił: „dymisje mm. Lavala i Riperta zostały przyjęte.”

tego wieczoru Laval został aresztowany i przewieziony przez policję do swojego domu w Châteldon. Następnego dnia Pétain ogłosił decyzję o usunięciu Lavala z rządu. Powodem zwolnienia Lavala jest fundamentalna niezgodność między nim a Pétainem. Metody pracy Lavala wydawały się niechlujne dla Precyzyjnego wojskowego umysłu Marszałka, a on wykazywał wyraźny brak szacunku, spowodowany jego nawykiem dmuchania dymu papierosowego w twarz Pétaina. W ten sposób wzbudził nie tylko gniew Pétaina, ale również jego kolegów z gabinetu.

w dniu 27 sierpnia 1941 r.kilku czołowych Vichyitów, w tym Laval, uczestniczyło w przeglądzie Légion des Volontaires Français (LVF), kolaboracyjnej milicji. Paul Collette, niezadowolony były członek Croix-de-Feu, zaatakował stanowisko recenzentów; zastrzelił i zranił Lavala (a także Marcela Déata, innego wybitnego kolaboranta). Laval wkrótce wyzdrowiał po kontuzji.

powrót do władzy, 1942

Laval powrócił do władzy w kwietniu 1942 roku. Laval był u władzy zaledwie dwa miesiące, kiedy stanął przed decyzją o przymusowym wywiezieniu robotników do Niemiec. Niemcy nie mieli wykwalifikowanej siły roboczej ze względu na konieczność wymiany wojsk na froncie rosyjskim. W przeciwieństwie do innych okupowanych krajów Francja była technicznie chroniona przez rozejm, a jej pracowników nie można było po prostu zaokrętować i przetransportować do Niemiec. Jednak w strefie okupowanej Niemcy wykorzystywali zastraszanie i kontrolę surowców, aby stworzyć bezrobocie, a tym samym powody, dla których francuscy robotnicy zgłaszali się do pracy w Niemczech. Niemieccy urzędnicy zażądali od Lavala natychmiastowego wysłania ponad 300 tysięcy wykwalifikowanych pracowników do fabryk w Niemczech. Laval opóźnił się, a następnie kontratakował, oferując wysłanie jednego robotnika na powrót jednego francuskiego żołnierza przetrzymywanego w Niemczech. Propozycja została wysłana do Hitlera, z osiągnięciem kompromisu; jeden jeniec wojenny do repatriacji na trzech robotników przybywających do Niemiec.

rola Lavala w deportacji Żydów do obozów zagłady była gorąco dyskutowana zarówno przez jego oskarżycieli, jak i obrońców. Laval wynegocjował kompromis, nakazując zaokrąglić wszystkich Żydów we Francji w celu przetransportowania ich do okupowanej przez Niemców Polski. Zezwolił na poddanie pod kontrolę Niemiec tylko tych Żydów, którzy nie byli obywatelami francuskimi. Szacuje się, że do końca wojny Niemcy zabili 90 procent ludności żydowskiej w innych okupowanych krajach, ale we Francji pięćdziesiąt procent przedwojennej francuskiej i zagranicznej ludności żydowskiej, a być może dziewięćdziesiąt procent czysto francuskiej ludności żydowskiej nadal żyje. Laval wykracza poza rozkazy wydane mu przez Niemców, ponieważ włączał do deportacji żydowskie dzieci poniżej 16 roku życia. Niemcy wydali mu zgodę na oszczędzenie dzieci poniżej 16 roku życia. W swojej książce Churches and the Holocaust, Mordechaj Paldiel twierdzi, że kiedy protestancki przywódca Martin Boegner odwiedził Laval w celu przeprowadzenia remonstracji, Laval twierdził, że nakazał deportację dzieci wraz z ich rodzicami, ponieważ rodziny nie powinny być rozdzielane i „dzieci powinny pozostać z rodzicami”. Według Paldiela, kiedy Boegner argumentował, że dzieci prawie na pewno zginą, Laval odpowiedział: „nie wolno pozostać we Francji”. Jednak Sarah Fishman (w wiarygodnej książce, ale bez cytatów) twierdzi, że Laval próbował również uniemożliwić żydowskim dzieciom uzyskanie wiz do Ameryki, zaaranżowanych przez American Friends Service Committee. Fishman twierdzi, że Laval nie tyle angażował się w wydalanie żydowskich dzieci z Francji, co w upewnienie się, że trafią one do nazistowskich obozów.

coraz bardziej nierozwiązany dylemat współpracy z Lavalem i jego szefem of staff, Jean jardin. Laval musiał utrzymać autorytet Vichy, aby uniemożliwić Niemcom utworzenie rządu Quislinga złożonego z francuskich nazistów, takich jak Jacques Doriot.

1943-1945

w 1943 Laval został nominalnym przywódcą nowo utworzonego milicji, choć jej dowódcą operacyjnym był sekretarz generalny Joseph Darnand.

Kiedy rozpoczęła się operacja Torch, desant sił alianckich w Afryce Północnej, Niemcy zajęli całą Francję. Hitler nadal pytał, czy rząd francuski jest przygotowany do walki u jego boku, chcąc, aby Vichy wypowiedział wojnę Wielkiej Brytanii. Laval i Pétain zgodzili się utrzymać stanowczą odmowę. W tym czasie i podczas lądowania w Normandii w 1944 roku Laval walczył z ultra-kolaboracyjnymi ministrami.

w przemówieniu transmitowanym w dniu lądowania w Normandii zaapelował do narodu:

nie jesteś na wojnie. Nie możesz brać udziału w walkach. Jeśli nie przestrzegasz tej zasady, jeśli pokażesz dowód niezdyscyplinowania, sprowokowasz represje, których szorstkość rząd byłby bezsilny do umiarkowania. Cierpielibyście, zarówno fizycznie, jak i materialnie, i przyczynilibyście się do nieszczęść waszego kraju. Odmówisz słuchania podstępnych apeli, które zostaną skierowane do ciebie. Ci, którzy proszą cię o zaprzestanie pracy lub zapraszają do buntu, są wrogami naszego kraju. Odmówisz pogłębienia zagranicznej wojny na naszej ziemi horrorem wojny domowej…. W tej chwili pełnej dramatu, kiedy wojna została przeniesiona na nasze terytorium, pokaż swoją godną i zdyscyplinowaną postawę, że myślisz o Francji i tylko o niej.”

kilka miesięcy później został aresztowany przez Niemców i przewieziony do Belfort. Ze względu na szybkość działań aliantów, 7 września 1944 r.resztki rządu Vichy zostały przeniesione z Belfort do Enklawy Sigmaringen w Niemczech. Petain zamieszkał na Zamku Hohenzollernów w Sigmaringen. Pierwszy Laval również mieszkał w tym zamku. W styczniu 1945 Laval został przydzielony do zamku Stauffenberg Ernsta Juengera / Wilflingen 12 km poza enklawą Sigmaringen. W kwietniu 1945 roku armia amerykańskiego generała George ’ a S. Pattona zbliżyła się do Sigmaringen, więc ministrowie Vichy zostali zmuszeni do szukania własnego schronienia. Laval otrzymał pozwolenie na wjazd do Hiszpanii i został przewieziony do Barcelony samolotem niemieckich sił powietrznych. Pod dużym naciskiem generała de Gaulle ’ a rząd hiszpański wysłał Lavala tym samym niemieckim samolotem 90 dni później do amerykańskiej strefy okupowanej Austrii. Władze Stanów Zjednoczonych natychmiast aresztowały Lavala i jego żonę i przekazały ich wolnym Francuzom. Zostali przewiezieni do Paryża i uwięzieni we Fresnes w Val-de-Marne. Madame Laval została później uwolniona; Pierre Laval pozostał w więzieniu, by być sądzonym jako zdrajca.

proces i egzekucja

miały się odbyć dwa procesy. Chociaż miał swoje wady, proces Pétaina pozwolił na przedstawienie i zbadanie ogromnej ilości istotnych materiałów. Badacze, w tym Robert Paxton i Geoffrey Warner, uważają, że proces Lavala wykazał niedoskonałości systemu sądowego i trującą atmosferę polityczną epoki czystek.

podczas uwięzienia w oczekiwaniu na wyrok w procesie o zdradę stanu, Laval napisał swoją jedyną książkę, jego pośmiertnie opublikowany Pamiętnik (1948). Jego córka, Josée de Chambrun, przemyciła go z więzienia strona po stronie.

Laval mocno wierzył, że będzie w stanie przekonać swoich rodaków, że przez cały czas działał w ich najlepszym interesie. „Teść chce wielkiego procesu, który oświeci wszystko”, powiedział prawnikom Lavala René de Chambrun: „jeśli ma czas na przygotowanie obrony, jeśli będzie mógł mówić, wzywać świadków i uzyskiwać z zagranicy potrzebne informacje i dokumenty, będzie dezorientował swoich oskarżycieli.”

„”Laval zapytał jednego ze swoich prawników 4 sierpnia. – Nie będzie przesłuchań przedprocesowych ani procesu. Zostanę potępiony – i pozbyłem się-przed wyborami.”

proces Lavala rozpoczął się o godzinie 13:30 w czwartek, 4 października 1945 roku. Został oskarżony o spiskowanie przeciwko bezpieczeństwu państwa i wywiadowi (kolaboracja) z wrogiem. Miał trzech obrońców (Jaques Baraduc, Albert Naud i Yves-Frédéric Jaffré). Żaden z jego prawników nie spotkał go wcześniej. Widział większość Jaffré, którzy siedzieli z nim, rozmawiali, słuchali i zapisywali notatki, które chciał dyktować. Baraduc, który szybko przekonał się o niewinności Lavala, utrzymywał kontakt z Chambrunami i początkowo podzielał ich przekonanie, że Laval zostanie uniewinniony lub co najwyżej otrzyma wyrok tymczasowego wygnania. Naud, który był członkiem ruchu oporu, uznał Lavala za winnego i wezwał go do przyznania się, że popełnił poważne błędy, ale działał pod przymusem. Laval nie chciał go słuchać; był przekonany, że jest niewinny i może to udowodnić. „Działał”, powiedział Naud, „tak, jakby stawką była jego kariera, a nie życie.”

wszyscy trzej jego prawnicy odmówili stawienia się w sądzie, aby wysłuchać wykładu formalnych zarzutów, mówiąc: „obawiamy się, że pośpiech, który został wykorzystany do otwarcia przesłuchań, jest inspirowany nie przez troski sądowe, ale motywowany względami politycznymi.”Zamiast uczestniczyć w rozprawie, wysłali listy stwierdzające niedociągnięcia i prosili o zwolnienie z zadania obrony Lavala.

sąd prowadził bez nich. Prezes Sądu Pierre Mongibeaux ogłosił, że proces musi zostać zakończony przed wyborami powszechnymi zaplanowanymi na 21 października. Mongibeaux i mornet, prokurator, nie byli w stanie kontrolować ciągłych wrogich wybuchów ze strony ławy przysięgłych. Doszło do tego, gdy coraz głośniejsza wymiana zdań między Mongibeaux i Lavalem stawała się coraz głośniejsza. Trzeciego dnia Trzej prawnicy Lavala byli z nim, ponieważ prezes Izby Adwokackiej doradzał im wznowienie swoich obowiązków.

Po przerwie Mongibeaux ogłosił, że część przesłuchania dotycząca oskarżenia o spiskowanie przeciwko bezpieczeństwu państwa została zakończona. Proponował następnie zajęcie się zarzutem wywiadu (kolaboracji) z wrogiem. „Monsieur le Président”, odpowiedział Laval, ” obraźliwy sposób, w jaki przesłuchiwałeś mnie wcześniej i demonstracje, w których niektórzy członkowie ławy przysięgłych pobłażali, pokazują mi, że mogę być ofiarą przestępstwa Sądowego. Nie chcę być wspólnikiem, wolę milczeć.”Mongibeaux wezwał pierwszych świadków oskarżenia, ale nie spodziewali się, że złożą zeznania tak szybko i żaden nie był obecny. Mongibeaux odroczył rozprawę po raz drugi, aby można było je zlokalizować. Kiedy pół godziny później sąd ponownie się zebrał, Laval nie był już na jego miejscu.

chociaż Pierre-Henri Teitgen, Minister Sprawiedliwości w gabinecie Charles 'a de Gaulle’ a, osobiście zaapelował do prawników Lavala, aby ten wziął udział w przesłuchaniach, odmówił. Teitgen swobodnie potwierdził zachowanie Mongibeaux i Morneta, twierdząc, że nie jest w stanie zrobić nic, aby ich powstrzymać. Proces trwał bez oskarżonego, a Laval został skazany na śmierć. Jego prawnicy zostali odrzuceni, gdy zażądali ponownego procesu.

egzekucja została ustalona na ranek 15 października. Laval próbował oszukać pluton egzekucyjny, biorąc truciznę z Fiala, który był szyty wewnątrz podszewki jego kurtki od lat wojny. Nie zamierzał, wyjaśnił w liście samobójczym, że francuscy żołnierze powinni stać się wspólnikami w „zbrodni sądowej”. Trucizna była jednak tak stara, że była nieskuteczna, a powtarzające się pompowanie żołądka ożywiło Laval.

Laval zażądał, aby jego prawnicy byli świadkami jego egzekucji. Został zastrzelony krzycząc ” Vive la France!”Okrzyki” morderców!”i” Niech żyje Laval!”podobno słyszano z więzienia. Wdowa po Lavalu zadeklarowała: „To nie jest francuski sposób próbowania człowieka, nie pozwalając mu mówić”, powiedziała Angielskiej gazecie, ” to jest sposób, w jaki zawsze walczył-Niemiecki sposób.”

Sąd Najwyższy, który funkcjonował do 1949 r., orzekł 108 spraw; orzekł osiem kar śmierci, w tym jedną dla Pétaina, ale żądał, aby nie została ona wykonana ze względu na jego wiek. Wykonano tylko trzy kary śmierci: Pierre Laval, Fernand de Brinon, Ambasador Vichy w Paryżu przy władzach niemieckich oraz Joseph Darnand, szef milicji.

rządy

pierwsze Ministerstwo Lavala, 27 stycznia 1931 – 14 stycznia 1932

• Pierre Laval – Przewodniczący Rady i Minister Spraw Wewnętrznych
• Léon Bérard – Wiceprzewodniczący Rady i Minister sprawiedliwości
• Aristide Briand-Minister Spraw Zagranicznych
• André Maginot – Minister wojny
• Charles Dumont – minister żeglugi
• Jacques – Louis Dumesnil-minister lotnictwa
• Mario Roustan – minister edukacji publicznej i Sztuk Pięknych
• Pierre Étienne Flandin – Minister Finansów
• François Piétri – Minister budżetu
• Maurice Deligne – Minister robót publicznych
• Louis Rollin – Minister Handlu i przemysłu
• André Tardieu – Minister Rolnictwa
• Charles de Chappedelaine – Minister Marynarki Handlowej
• Auguste Champetier de Ribes – Minister emerytur
• Adolphe Landry – Minister Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
• Camille blaisot – Minister Zdrowia Publicznego
• Charles guernier – minister poczt, Telegrafów i telefonów
• Paul Reynaud – minister Kolonie

zmiany

kilka zmian po przejściu na emeryturę Aristide Brianda i śmierci André Maginota 7 stycznia 1932:

• wojna: André Tardieu
• Interieur: Pierre Cathala
• Rolnictwo: Achille Fould
• André François-Poncet po zostaniu ambasadorem w Niemczech został zastąpiony przez C. J. Gignoux.

drugie Ministerstwo Lavala, 14 stycznia – 20 lutego 1932

• Pierre Laval – Przewodniczący Rady i Minister Spraw Zagranicznych
• André Tardieu – Minister wojny
• Pierre Cathala – Minister Spraw Wewnętrznych
• Pierre-Étienne Flandin – Minister Finansów
• François Piétri – Minister budżetu
• Adolphe Landry – minister pracy i zabezpieczenia społecznego
• Léon Bérard – minister sprawiedliwości
• Charles Dumont – minister Marynarki
• Louis de Chappedelaine – minister Merchant Marine
• Jacques-Louis Dumesnil – Minister powietrza
• Mario Roustan – Minister Edukacji Publicznej i Sztuk Pięknych
• Auguste Champetier de Ribes – Minister emerytur
• Achille Fould – Minister Rolnictwa
• Paul Reynaud – Minister Kolonii
• Maurice Deligne – Minister robót publicznych
• Camille Blaisot – Minister Zdrowia Publicznego
• Charles Guernier – minister poczt, Telegrafów i telefonów
• Louis rollin – Minister Handlu i przemysłu

trzecie Ministerstwo Lavala, 7 czerwca 1935 – 24 stycznia 1936

• Pierre Laval – Przewodniczący Rady i Minister Spraw Zagranicznych
• Jean Fabry – Minister wojny
• Joseph Paganon – Minister Spraw Wewnętrznych
• Marcel Régnier – Minister Finansów
• Ludovic-Oscar Frossard – Minister Pracy
• Léon Bérard – Minister Sprawiedliwości
• François Piétri – minister gospodarki morskiej
• Mario Roustan – minister gospodarki morskiej
• Victor Denain – minister lotnictwa
• Philippe marcombes – Minister Edukacji Narodowej
• Henri Maupoil – Minister emerytur
• Pierre Cathala – Minister Rolnictwa
• Louis Rollin – Minister Kolonii
• Laurent Eynac – Minister robót publicznych
• Ernest Lafont – Minister Zdrowia Publicznego i Wychowania Fizycznego
• Georges Mandel – Minister poczt, Telegrafów i telefonów
• Georges Bonnet – Minister Handlu i przemysłu
• Édouard Herriot – Minister Stanu

li>

• Louis Marin – minister stanu
• Pierre Étienne flandin – minister stanu

zmiany

• 17 czerwca 1935-Mario Roustan zastąpił Marcombesa (zm. 13 czerwca) na stanowisku Ministra Edukacji Narodowej. William Bertrand zastąpił Roustana na stanowisku ministra marynarki handlowej.

minister Lavala w rządzie Vichy, 18 kwietnia 1942 – 20 sierpnia 1944

• Pierre Laval – Przewodniczący Rady, Minister Spraw Zagranicznych, Minister Spraw Wewnętrznych i Minister informacji
• Eugène Bridoux – Minister wojny
• Pierre Cathala – Minister Finansów i Gospodarki Narodowej
• Jean Bichelonne – Minister produkcji przemysłowej
• Hubert Lagardelle – minister pracy
• Joseph Barthélemy – minister sprawiedliwości
• Gabriel auphan – minister gospodarki morskiej
• Jean-François Jannekeyn – Minister powietrza
• Abel Bonnard – Minister Edukacji Narodowej
• Jacques Le Roy Ladurie – Minister Rolnictwa
• Max Bonnafous – Minister zaopatrzenia
• Jules Brévié – Minister Kolonii
• Raymond Grasset – Minister rodziny i zdrowia
• Robert Gibrat – Minister komunikacji
• Lucien Romier – Minister Stanu

zmiany

• 11 września 1942 – Max bonnafous zastąpił Le Roy Ladurie na stanowisku ministra rolnictwa, pozostając jednocześnie ministrem zaopatrzenia
• 18 listopada 1942-Jean-Charles Abrial zastąpił Auphana na stanowisku ministra marynarki. Jean Bichelonne został ministrem komunikacji, pozostając jednocześnie ministrem produkcji przemysłowej.
• 26 marca 1943 – Maurice Gabolde zastąpił Barthélemy ’ ego na stanowisku ministra sprawiedliwości. Henri Bléhaut zastąpił Abriala na stanowisku ministra marynarki, a Brévié na stanowisku ministra kolonii.
• 21 listopada 1943 – Jean Bichelonne zastąpił Lagardelle na stanowisku Ministra Pracy, pozostając jednocześnie ministrem produkcji przemysłowej i Komunikacji.
• 31 grudnia 1943-Minister Stanu Lucien Romier ustąpił z rządu.
• 6 stycznia 1944-Pierre Cathala zastąpił Bonnafousa na stanowisku ministra rolnictwa i zaopatrzenia, pozostając jednocześnie ministrem finansów i Gospodarki Narodowej.
• 3 marca 1944-zniesiono urząd ministra zaopatrzenia. Pierre Cathala pozostaje ministrem finansów, gospodarki narodowej i Rolnictwa.
• 16 marca 1944 – Marcel Déat zastąpił Bichelonne na stanowisku Ministra Pracy i solidarności narodowej. Bichelonne pozostaje ministrem produkcji przemysłowej i Komunikacji.

Czytaj dalej

Laval.

• „wojna światowa”. Hist clo. http://histclo.com/essay/war/ww2/camp/eur/ger/dip/nd40m.html. .
• „zobacz aukcję dóbr Lavala w 1944 roku”. Źródło ITN. http://www.itnsource.com/shotlist//BHC_RTV/1944/12/11/BGU409220018/?. .
• Krótki film niemiecki jest sądzony za morderstwo jest dostępny do pobrania za darmo w Internet Archive
• „Learn Law, Law ’ s Hall of Shame”. Duhaime. http://www.duhaime.org/LawMuseum/LawArticle-1556/Pierre-Laval-1883-1945.aspx. .

This page uses Creative Commons Licensed content from Wikipedia (view authors).