Yankee boy hits town

niezależnie od tego, czy byli to Nowozelandczycy w Kairze, Czy Amerykanie w Wellington, żołnierze wszystkich narodów mieli jedną wspólną cechę. Po ciężkiej pracy w obozie lub na froncie, chcieli grać ciężko. Młody, zdrowy i nieskrępowany nakazami rodziny i wspólnoty, zastanawiając się, czy następny miesiąc może przynieść śmierć, żołnierz za granicą instynktownie zwrócił się ku cielesnym przyjemnościom.

picie było często priorytetem. W Auckland Amerykanie szukali nowego hotelu Criterion w Albert St; w Wellington wysiadali z pociągu i udali się do Midland w Lambton Quay lub St George w Willis St. było być może jeden łyk szkockiej (która była reglamentowana); potem było na ciepłym piwie przez około godzinę „pomyj”, zanim wszyscy zostali włączeni na ulice o 18: 00. Żołnierzom zabroniono przez prawo kupowania alkoholu w celu opuszczenia lokalu, więc spragnieni musieli znaleźć nielegalne nurkowania, kupić wino Oct po wygórowanych cenach od sly-groggers lub napełnić butelki lemoniady „shell-shock”, trafnie nazwaną miksturą, która była jedną trzecią Porto i dwie trzecie stout.

wtedy przyszedł czas na szukanie kobiecego Towarzystwa. Było wiele miejsc, w których można to znaleźć. Każdy amerykański obóz wkrótce miał w pobliżu komercyjny burdel, który prowadził prężny biznes. Ale większość mężczyzn naprawdę chciał towarzystwa i dobrej zabawy, i dowiedzieć się trochę o kraju, do którego przybyli. Więc zwrócili się do bardziej szanowanych miejsc spotkań. Najbardziej szanowane były tańce organizowane na samych obozach lub w klubach usługowych. Tutaj nie było alkoholu, a tylko „miłe dziewczyny” zostały zaproszone. YMCA w Auckland organizowała również sobotnie tańce w klubie w centrum miasta, z wieczorowymi sukienkami i mnóstwem przyzwoitek.

osoby szukające mniej powściągliwej atmosfery chodziły do kabaretu lub klubu nocnego. W Wellington Kabaret Majestic stał się sławny. Tutaj Marines i ich nowozelandzcy partnerzy mieli fokstrot lub jitterbug lub jive do „Chattanooga Choo-choo”, granego przez znakomity zespół swingowy. Klub nocny El Rey w Auckland serwował alkohol i steki, a zespół grał przeboje Glenna Millera. Z kobietami w długich sukniach i Amerykanami w ich przystojnych mundurach, wszystko było bardzo efektowne; i nic dziwnego, że w takich miejscach Nowozelandzkie kobiety zgodziły się na więcej niż obowiązkowy taniec, jakiego oczekiwano od grzecznych dziewcząt.

kiwi girl falls in love

trudno się dziwić, że Nowozelandzkie kobiety uznały amerykańskich gości za romantycznych. Wyobraź sobie sytuację. Codzienne życie w czasie wojny było trzeźwym, nawet ponurym doświadczeniem. Ze sklepów zniknęły luksusy, racjonowano artykuły pierwszej potrzeby, takie jak cukier i masło, wprowadzono odzież oszczędną, aby zaoszczędzić na materiale. Kobiety znalazły się w „męskich siłach” na nieprzyjemną pracę, pracując przez długie godziny za nie więcej niż £2 (równowartość $180 w 2019) tygodniowo. I, jak zauważyły władze amerykańskie w ogólnym rozkazie, który był umieszczony w każdym obozie i który prosił o dobre postępowanie, „kraj ten będzie pozbawiony młodych ludzi”. Tysiące osób było już za granicą-niektóre nie było od ponad dwóch lat – a więcej wyjeżdżało w regularnych przesyłkach. Między październikiem 1942 a marcem 1943 odpłynęło 20 tys. Dziewczyny zostały bez chłopaków, żony bez mężów.

nagle, w przechadzce Amerykanie: uśmiech, doskonałe zęby i wyglądający jak Clark Gable. Ich mundury były eleganckie i dobrze skrojone (przynajmniej w porównaniu z „baggies” Nowozelandczyków). Mieli oni pieniÄ … dze (okoĹ 'o £5 – $450 – tygodniowo, okoĹ’ o dwukrotnie wiÄ ™ kszÄ … pensjÄ ™ nowozelandzkich ĺľoĺ 'nierzy i podobnÄ … do Ĺ” redniej pensji cywilnych Nowozelandczykăłw, ktĂłrzy rĂłwnieĹĽ musieli pokrywaÄ ‡ swoje koszty ĺľycia), oraz szukali zabawy. Ich szczęśliwa randka może się spodziewać przejażdżek taksówką, posiłków, ekscytujących nowych smaków, takich jak lody napoje gazowane lub koktajle z nazwami Manhattanu, wieczory spędzone na szalonym tańcu do zespołów lub przytulaniu się do kina i prezent nylonów, aby sfinalizować umowę. Mogą być nawet wycieczki, aby zobaczyć atrakcje turystyczne. A następnego dnia będzie bukiet kwiatów z podziękowaniami lub pudełko czekoladek. Amerykanie przynieśli emocje i przepych.

przynieśli też dobre maniery. Nowozelandzkie kobiety były przyzwyczajone do mężczyzn, którzy nie zwracali uwagi na potrzeby kobiet. W przedwojennej Nowej Zelandii społeczeństwo było silnie podzielone ze względu na płeć. Wielu mężczyzn poczuł się łatwiej w towarzystwie chłopców z scrum lub ich kolegów w barze. Goście mieli jednak urok, który schlebiał. Zakładali czapki, otwarcie doceniali dobry wygląd i troszczyli się o kobiecą wygodę. Ich rozmowa miała optymizm i łatwą pewność siebie, która była atrakcyjna. Jakże przyjemne było to zdanie, które płynęło z ich ust: „dziękuję Pani”. Nic dziwnego, że wiele dziewczyn z Kiwi zakochało się w sobie.

niezbyt dobrze przyjęty

władze amerykańskie starały się zapobiec takim wydarzeniom. Nie chcieli wzbudzać niechęci wśród sprzymierzonych; i byli świadomi, że spotkania w ogniu wojny nie zawsze znosiły inny świat życia cywilnego. Pary zamierzające zawrzeć związek małżeński były przesłuchiwane przez kapelana i oficera kompanii, a ostateczne zatwierdzenie należało uzyskać od dowódcy batalionu. Jeden z marynarzy przypomina sobie, że powiedziano mu, tylko w połowie żartem, że jeśli wyjdzie za mąż, zostanie postawiony przed sądem wojennym. Mimo to, prawie 1500 nowozelandzkich kobiet poślubiło amerykańskich żołnierzy w tych latach.

władze Nowej Zelandii również zaniepokoiły się „Jankesami uciekającymi z naszymi kobietami”. Nie było to dobre dla morale, gdy żołnierz w Kairze, Cassino czy Waiōuru dowiedział się, że jego narzeczona jedzie z „jednym z nich”. W czerwcu 1943 roku zbory zostały poproszone o złożenie apelu do żon i zakochanych. Okazjonalnie nowozelandzcy mężczyźni radzili sobie z tym problemem w złośliwy sposób. W Auckland na początku 1944 roku mężczyzna pobił na śmierć żonę po tym, jak powiedziała mu, że chce wyjechać z Amerykaninem.

na ulicach doszło do licznych potyczek między Nowozelandczykami a amerykańskimi żołnierzami. Najbardziej znaną z nich była „bitwa pod Manners St” 3 kwietnia 1943. Po części z powodu współczesnej cenzury Prasy, incydent ten został mocno przesadzony przez plotki. W rzeczywistości nikt nie zginął ani nie został poważnie ranny; jednak na ulicach Wellington miała miejsce seria walk pomiędzy amerykańskimi i nowozelandzkimi żołnierzami. To nie był jedyny taki incydent. Również w stolicy w kwietniu 1943 r.doszło do powszechnej walki na turnieju bokserskim, a w czerwcu dwóch cywilów zachęcało przechodniów do „przyjścia i walki z Jankesami”. W Auckland doszło również do konfliktu, w którym doszło do pijackiej bójki w październiku 1942 roku, rzucania butelkami i strzałów z pistoletu w Shortland St pięć miesięcy później oraz pchnięcia nożem w Queen St W maju 1943 roku.

w incydentach tych brało udział kilka czynników: pijani mężczyźni wysyłani na ulice po zamknięciu pubów, żołnierze na urlopie dumni z własnych tradycji i szukający emocji, napięć rasowych między Maorysami a Amerykanami z południa. Jednak rosnąca niechęć nowozelandzkich mężczyzn do amerykańskiego sukcesu z „naszymi kobietami”była wyraźnie ważnym wątkiem. Mówiono o „komandosach sypialnianych”, a w Nowej Zelandii pojawił się współczesny Brytyjski opis: „over-paid, over-sexed and over Here”. Z mężczyznami w niedoborze, trudno się dziwić, że konkurencja seksualna była obszarem, w którym te dwie kultury zderzyły się najbardziej niebezpiecznie.